Woensdag 22 en donderdag 23 april 2015 de Aikido Bridge o.l.v. Wilko Vriesman Sensei en Hiroshi Ikeda Shihan bijgewoond. Op woensdag 22 april op tijd gegeten want zou met Kitty Sempai naar Amsterdam om aan de stage van Wilko Vriesman Sensei en Hiroshi Ikeda Shihan in sporthal de Pijp deel te nemen.
Ruim op tijd bij Kitty Sempai want ik wilde niet te laat zijn. Op weg naar Amsterdam natuurlijk in een file want dat heb je altijd als je wat gehaast bent. Gelukkig was er rekening mee gehouden dus kwamen we ruim op tijd in De Pijp aan. Na het omkleden en plaats nemen op de Tatami nam om 20:00 uur Wilko Sensei het woord. Ikeda Shihan werd welkom geheten en geïntroduceerd voor diegene die Ikeda Shihan nog niet kende. De stage startte met een uur les van Wilko Sensei waarna na 10 minuten pauze Ikeda Shihan de les over zou nemen.
Wilko Sensei startte na de opwarming met het Ki gedeelte. Er werd niet uitgegaan van de standaard technieken maar na een gedegen uitleg over wat je moet doen en wat je moet voelen konden wij met onze uke’s aan de gang. Jaja, voelen. Bij mij dus niet want moet het eerst bedenken en dan voelen. En dat voelen kwam dus niet want bleef maar hoog in het hoofd zitten. Tsjonge zeg, wat is dit moeilijk. Het laten zakken naar je diafragma, bewegen vanuit de benen en de armen en schouders los laten. Gelukkig kreeg ik gevoelsmatige uitleg van René en Bas. En ook Rita liet even voelen hoe het ook kan. Maar daar is een stage ook voor, alles rustig opbouwen en niet in de stress raken als het niet lukt. Dus werd het vanuit de bewegingen uit de basistechnieken meer zoeken naar het centrum van uke en dat innemen om vandaar uit verder te werken. In mijn geval werken maar het gaat erom dat je blijft bewegen vanuit je eigen ik. Na de nodige aanwijzingen en opmerkingen van Wilko Sensei lukte het in een enkel geval aan te voelen wat de bedoeling was, maar zeker ben ik hier niet van.
Rond 21:00 werd een pauze ingelast en kon ik even ervaringen uitwisselen met de andere Aikidoka’s. En ja hoor, een ieder vindt dit een lastig onderdeel. Hiermee viel er een deel stress bij mij weg. Ik was niet de enige met het Ki probleem. Na de pauze startte Ikeda Shihan de les. En wat je dan ervaart is iets van een hogere orde. Zag iedereen worstelen met het deel dat wij moesten doen. Ikeda Shihan legde regelmatig de les stil om nog meer aanwijzingen te geven. Dat ging soms gepaard met veel humor. Zijn opmerkingen zitten vol humor zodat regelmatig de spanning verbroken werd, maar naast het verbale liet hij ook figuurlijke humor zien. Niet vanuit je kracht werken zei hij maar vanuit je ervaring hoe je moet bewegen. Niet denken dat je een body builder bent en het met kracht moet doen. En dan een stand aannemen die lijkt op een Hercules. En dat dan met een mimiek waarbij iedereen in lachen uitbarst. Zo had Ikeda Shihan ook voorbeelden van de ervaring van een beweging. Hij probeerde zo uit te leggen dat je niet de beweging moet maken maar de energie die je nodig hebt om die beweging te maken, in je lichaam moet voelen. Sprekend voor mij was de pitcher bij honkbal. Iedereen weet hoe je een bal naar de plaat moet gooien. Ikeda Shihan deed dat voor. En als je het voordoet en zelf in gedachten die bal gooit dan voel je de energie in je lichaam. Je voelt je houding, je benen, je lichaam, je arm en de kracht waarmee je gooien gaat zonder te gooien. En juist die energie moet je ervaren en in je lichaam opslaan vlak voordat je je verdedigende techniek moet uitvoeren. Hou het bij jezelf en uke zal vanzelf meebewegen. Niet dat ik het kan hoor, maar dit is eenvoudig uitgelegd hoe je bij jezelf de innerlijke energie kan oproepen. En hoe vaker je het doet, hoe makkelijker en sneller je de energie kan oproepen en gebruiken. Een heel lastig proces omdat ik eerst in het hoofd zit te werken wat niet de bedoeling is. Maar hopelijk zakt dit in de loop der jaren naar mijn diafragma.
Het was weer een enerverende en inspirerende stage. En op de terugweg raakten Kitty Sempai en ik niet uitgepraat over deze ervaring. En natuurlijk nog hartelijk lachen om de uitspraken en mimiek van Ikeda Shihan. Ik had alweer zin om de donderdag ook mee te maken, zeg maar te beleven.
Donderdag 23 april weer op tijd van huis om Kitty Sempai op te pikken om naar Amsterdam te gaan. Vandaag zou het aan de Veemarkt zijn in Dojo Vriesman. En nu ook weer ruim op tijd aanwezig. Het was drukker dan de woensdag maar er was nog wel ruimte genoeg zodat allemaal de oefeningen gelijktijdig konden uitvoeren. Bedoel, je hoefde niet in groepen te werken waarbij de ene groep oefent en de andere aan de kant zit. Ook nu startte Wilko Vriesman Sensei de stage die na een uur gevolgd zou worden door Hiroshi Ikeda Shihan. Wat opviel was dat de sfeer meer ontspannen was dan de woensdag. Bij aankomst zaten Ikeda Shihan en Wilko Sensei op de bank voor de dojo in het zonnetje. Aangezien iedereen langs dat bankje moest om de dojo binnen te komen, was er ook een soort persoonlijk contact tussen beide leraren. Deze sfeer zette zich door in de dojo.
De lessen waren bijna een herhaling van de woensdag, alleen bij Ikeda Shihan zat er een verdieping in als ik kijk naar het Ki-gevoel. Op een gegeven moment moesten wij de handpalmen tegen elkaar aandrukken. De bedoeling is dan dat je vanuit je centrum de energie laat stromen door je arm naar je hand en via de hand van uke naar zijn centrum. Dan zou je door je hand 90 graden te draaien de hand van uke kunnen omleggen en zo naar de grond kunnen bewegen. Dit lukte alleen als uke contact bleef houden. Deed uke dat niet dan was ik alles kwijt. Ook andersom lukte het niet als je tegendruk hield. Kortom, het was worstelen op hoog niveau. Op een gegeven ogenblik kwam Ikeda Shihan langslopen, stak zijn hand naar mij uit en toen ik die bedrukte met mijn handpalm leek het ineens of er een magneet tussen onze handen zat. Ik zat vastgeklikt aan zijn handpalm en kon geen kant meer op. En met een glimlach onderging ik de bewegingen die mij opgelegd werden. Een hele vreemde maar leerzame ervaring. Gelijk daarna vroeg Ikeda Shihan aan mij of ik volle kracht wilde tegenwerken. En met een andere Ki techniek werd ik met een Ude Kimenage naar een Ukemi gedirigeerd. Er was geen houden aan. Mijn moeder zou zeggen “Mind Boggling” en dat was het ook.
Om 22:00 uur was de Aikido Bridge 2015 ten einde. Een bridge die mij totaal in verwarring bracht want wat is er nog veel te leren binnen Aikido. Aangezien ik nog lerende ben voor mijn Shodan moest ik op de terugweg weer schakelen tussen de technieken die ik nog moet uitdiepen en dit hogere gedeelte van Aikido. En na de wijze woorden van Ikeda Shihan dat je Ki elke dag moet praktiseren, iets wat hem ook 35 jaar gekost heeft om zijn huidig niveau te bereiken, bedacht ik mij dat ik wel 100 moet worden wil ik een beetje in zijn voetsporen komen. Dus nee, nu maar niet, eerst Shodan. Gelukkig bleef er geen stress over maar wel een heerlijk gevoel dat ik dit ook heb mogen ervaren. Een ervaring die zeker uitdieping vraagt in een later stadium. Om met Wilko Sensei te spreken, je moet niet van nul naar honderd willen, deel het in in stapjes die je kunt behappen. En met deze wijsheden kijk ik eerst uit naar de Shodan trainingen en daarna naar andere aankomende stages, workshops en seminars.
Dus op naar de Shodan training van 2 mei aanstaande op Papendal. Heb er nu al zin in.